سنسورها چگونه در عملکرد ونتیلاتور نقش دارند؟

خستگی هوشیار می تواند اثرات روانی جدی بر ذهن پزشکان بگذارد.مطالعات نشان می دهد که 72% تا 99% هشدارها نادرست هستند که منجر به خستگی هشدار می شود.خستگی هشدار زمانی اتفاق می‌افتد که پزشکان مکرراً در طول مراقبت از بیمار با هشدارها مواجه می‌شوند و به طور فزاینده‌ای نسبت به آنها بی‌حساس می‌شوند و احتمال اقدام در لحظات بحرانی را کاهش می‌دهند.این میزان از مثبت کاذب خیره کننده است، و ممکن است توضیح دهد که چرا ما متوجه می شویم که صدای هشدار یکسان در تلفن شما در بیدار کردن شما هر روز صبح کمتر موثر است.

بعد از اینکه ما آن را بررسی کردیمسنسور اکسیژن،ما به خستگی هشدار بازگشته ایم.حسگرهای اکسیژن به پزشکان اجازه می‌دهند بفهمند که چه مقدار اکسیژن در طول تهویه به بیمار می‌رسد و از هیپوکسی، هیپوکسمی یا مسمومیت با اکسیژن جلوگیری می‌کند.سنسور اکسیژن یکی از آن دسته از دستگاه هایی است که "در صورت نیاز به کار، باید کار کند".

در بهترین حالت، یک حسگر اکسیژن بد یک تغییر سریع برای پرستاران یا درمانگران تنفسی و زیست پزشکی است.در بدترین سناریو، می‌تواند منجر به نتایج نامطلوب شود - متأسفانه، اینها غیرقابل شنیده نیستند.

انواع مختلفی از سنسورهای اکسیژن پزشکی وجود دارد که رایج ترین آنها یک سلول گالوانیکی با الکترولیت با کاتد و آند است.آن را با مقدار کمی از اکسیژن در جریان از طریق هواکش واکنش نشان می دهد، تولید یک خروجی الکتریکی متناسب با مقدار اکسیژن (در اینجا اصل کار را ببینید).سایر فناوری‌ها برای سنجش اکسیژن در کاربردهای پزشکی ممکن است از فناوری پارامغناطیس یا اولتراسونیک استفاده کنند که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند و ممکن است برای یک کاربرد انتخابی عالی باشند اما نه برای کاربرد دیگر.البته، وقتی به کاربردهای صنعتی دیگر مانند حسگر اکسیژن محلول یا خودرو نگاه می کنید، سنسورهای نوری و سنسورهای الکتروشیمیایی خارج از محدوده این موضوع هستند.

با طراحی و ساخت تعداد زیادی ونتیلاتور و تجهیزات پزشکی و استفاده از روش های درمانی مختلف، تقاضا برای اکسیژن ثابت باقی می ماند.مهم نیست که کدام درمانی را مد نظر دارید، حسگرهای اکسیژن همیشه برای اینکه به پزشکان اجازه مشاهده داده های حیاتی را بدهند، حیاتی هستند.این داده ها ضروری است، بنابراین پزشکان می توانند تصمیم بگیرند که آیا میزان اکسیژن تحویلی به بیمار را افزایش یا کاهش دهند.بسته به موقعیت، بیمار ممکن است به 100٪ اکسیژن نیاز داشته باشد، یا ممکن است به اکسیژن بسیار کمتری نیاز داشته باشد.نکته مهم این است که نیاز به اکسیژن می تواند در هر زمان تغییر کند.پروتکل‌های از شیر گرفتن (پروتکل‌های بهترین عملی که برای از شیر گرفتن تدریجی بیماران از تهویه مکانیکی طراحی شده‌اند) به قدری رایج هستند که پزشکان می‌توانند بدون اطلاع از میزان اکسیژن دریافتی، ارائه مراقبت‌های بهینه را مشکل کنند.