پالس اکسیمتری

پالس اکسیمتری یک روش غیر تهاجمی برای نظارت بر اشباع اکسیژن (SO2) یک فرد است.اگرچه قرائت اشباع اکسیژن محیطی (SpO2) همیشه با قرائت مطلوب تر اشباع اکسیژن شریانی (SaO2) از تجزیه و تحلیل گازهای خون شریانی یکسان نیست، این دو به اندازه کافی با روش پالس اکسی متری ایمن، راحت، غیرتهاجمی و ارزان مرتبط هستند. برای اندازه گیری اشباع اکسیژن در استفاده بالینی ارزشمند است.

در رایج ترین حالت کاربردی (انتقال دهنده)، یک دستگاه حسگر روی قسمت نازکی از بدن بیمار، معمولاً نوک انگشت یا لاله گوش، یا در مورد نوزاد، روی پا قرار می گیرد.این دستگاه دو طول موج نور را از قسمت بدن به یک ردیاب نوری عبور می دهد.تغییر جذب را در هر یک از طول موج ها اندازه گیری می کند و به آن اجازه می دهد تا جذب های ناشی از خون شریانی ضربان دار را به استثنای خون وریدی، پوست، استخوان، ماهیچه، چربی و (در بیشتر موارد) لاک ناخن تعیین کند.[1]

پالس اکسیمتری بازتابی جایگزین کمتری برای پالس اکسی متری انتقالی است.این روش به بخش نازکی از بدن فرد نیاز ندارد و بنابراین برای کاربردهای جهانی مانند پا، پیشانی و سینه مناسب است، اما محدودیت هایی نیز دارد.اتساع عروق و تجمع خون وریدی در سر به دلیل اختلال در بازگشت وریدی به قلب می‌تواند باعث ترکیبی از ضربان‌های شریانی و وریدی در ناحیه پیشانی شود و منجر به نتایج کاذب SpO2 شود.چنین شرایطی در حین بیهوشی با لوله گذاری داخل تراشه و تهویه مکانیکی یا در بیمارانی که در وضعیت ترندلنبورگ قرار دارند رخ می دهد.[2]