Pulsoximetrie is een niet-invasieve methode voor het bewaken van de zuurstofsaturatie van een persoon (SO2).Hoewel de aflezing van perifere zuurstofsaturatie (SpO2) niet altijd identiek is aan de meer gewenste aflezing van arteriële zuurstofsaturatie (SaO2) uit arteriële bloedgasanalyse, zijn de twee goed genoeg gecorreleerd zodat de veilige, gemakkelijke, niet-invasieve, goedkope pulsoximetriemethode is waardevol voor het meten van zuurstofverzadiging bij klinisch gebruik.
In de meest gebruikelijke (doorlatende) toepassingsmodus wordt een sensorapparaat op een dun deel van het lichaam van de patiënt geplaatst, meestal een vingertop of oorlel, of, in het geval van een baby, over een voet.Het apparaat stuurt twee golflengten van licht door het lichaamsdeel naar een fotodetector.Het meet de veranderende absorptie bij elk van de golflengten, waardoor het de absorptie kan bepalen die alleen te wijten is aan het pulserende arteriële bloed, met uitzondering van veneus bloed, huid, botten, spieren, vet en (in de meeste gevallen) nagellak.[1]
Reflectie-pulsoximetrie is een minder gebruikelijk alternatief voor transmissieve pulsoximetrie.Deze methode vereist geen dun deel van het lichaam van de persoon en is daarom zeer geschikt voor een universele toepassing zoals de voeten, het voorhoofd en de borst, maar heeft ook enkele beperkingen.Vasodilatatie en ophoping van veneus bloed in het hoofd als gevolg van een gecompromitteerde veneuze terugkeer naar het hart kan een combinatie van arteriële en veneuze pulsaties in het voorhoofdgebied veroorzaken en leiden tot valse SpO2-resultaten.Dergelijke aandoeningen treden op tijdens anesthesie met endotracheale intubatie en mechanische ventilatie of bij patiënten in de Trendelenburg-positie. [2]
Posttijd: 22 maart 2019