Oksimetria e pulsit është një metodë joinvazive për monitorimin e ngopjes së oksigjenit të një personi (SO2).Megjithëse leximi i tij i ngopjes periferike me oksigjen (SpO2) nuk është gjithmonë identik me leximin më të dëshirueshëm të ngopjes së oksigjenit arterial (SaO2) nga analiza e gazit të gjakut arterial, të dyja lidhen mjaft mirë që metoda e sigurt, e përshtatshme, joinvazive dhe e lirë e puls oksimetrisë është i vlefshëm për matjen e ngopjes së oksigjenit në përdorim klinik.
Në mënyrën më të zakonshme të aplikimit (transmetues), një pajisje sensor vendoset në një pjesë të hollë të trupit të pacientit, zakonisht në majë të gishtit ose në llapë të veshit, ose në rastin e një foshnjeje, në një këmbë.Pajisja kalon dy gjatësi vale drite përmes pjesës së trupit në një fotodetektor.Ai mat ndryshimin e përthithjes në secilën nga gjatësitë e valëve, duke e lejuar atë të përcaktojë absorbimet për shkak të gjakut arterial pulsues vetëm, duke përjashtuar gjakun venoz, lëkurën, kockat, muskujt, yndyrën dhe (në shumicën e rasteve) manikyrin e thonjve.[1]
Oksimetria e pulseve me reflektim është një alternativë më pak e zakonshme ndaj oksimetrisë pulsore transmetuese.Kjo metodë nuk kërkon një pjesë të hollë të trupit të personit dhe për këtë arsye është e përshtatshme për një aplikim universal si këmbët, balli dhe gjoksi, por gjithashtu ka disa kufizime.Vazodilimi dhe grumbullimi i gjakut venoz në kokë për shkak të kthimit të dëmtuar venoz në zemër mund të shkaktojë një kombinim të pulsimeve arteriale dhe venoze në rajonin e ballit dhe të çojë në rezultate të rreme SpO2.Gjendje të tilla ndodhin gjatë kryerjes së anestezisë me intubacion endotrakeal dhe ventilim mekanik ose në pacientët në pozicionin Trendelenburg.[2]
Koha e postimit: Mar-22-2019