หน้าที่ของชีพจร oximetry

เครื่องวัดออกซิเจนในเลือดจะแสดงเปอร์เซ็นต์ของเลือดที่บรรจุออกซิเจนโดยเฉพาะอย่างยิ่งจะวัดเปอร์เซ็นต์ของฮีโมโกลบินซึ่งเป็นโปรตีนในเลือดที่มีออกซิเจนช่วงปกติที่ยอมรับได้สำหรับผู้ป่วยที่ไม่มีพยาธิสภาพของปอดอยู่ระหว่าง 95 ถึง 99 เปอร์เซ็นต์สำหรับผู้ป่วยที่หายใจเข้าในห้องหายใจที่หรือใกล้ระดับน้ำทะเล ค่าประมาณของ pO . ของหลอดเลือดแดง₂สามารถสร้างได้จากเครื่องตรวจวัดออกซิเจนในเลือด ”ความอิ่มตัวของออกซิเจนส่วนปลาย” (SpO₂) การอ่าน.

เครื่องวัดความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดแบบทั่วไปใช้ตัวประมวลผลอิเล็กทรอนิกส์และไดโอดเปล่งแสงขนาดเล็กคู่หนึ่งซึ่งหันหน้าไปทางโฟโตไดโอดผ่านส่วนโปร่งแสงของร่างกายผู้ป่วย ซึ่งมักจะใช้ปลายนิ้วหรือติ่งหูLED ดวงหนึ่งเป็นสีแดง โดยมีความยาวคลื่น 660 นาโนเมตร และอีกดวงเป็นอินฟราเรดที่ความยาวคลื่น 940 นาโนเมตรการดูดกลืนแสงที่ความยาวคลื่นเหล่านี้แตกต่างกันอย่างมากระหว่างเลือดที่บรรจุออกซิเจนและเลือดที่ขาดออกซิเจนออกซิเจนเฮโมโกลบินดูดซับแสงอินฟราเรดมากขึ้นและช่วยให้แสงสีแดงผ่านได้มากขึ้นฮีโมโกลบินที่ปราศจากออกซิเจนช่วยให้แสงอินฟราเรดผ่านและดูดซับแสงสีแดงได้มากขึ้นไฟ LED เรียงลำดับตามวงจรของหนึ่งเปิด จากนั้นอีกข้างหนึ่งดับลงประมาณสามสิบครั้งต่อวินาที ซึ่งช่วยให้โฟโตไดโอดตอบสนองต่อแสงสีแดงและอินฟราเรดแยกจากกัน และยังปรับให้เข้ากับเส้นฐานของแสงโดยรอบ

ปริมาณแสงที่ส่งผ่าน (หรืออีกนัยหนึ่งคือ ไม่ถูกดูดกลืน) จะถูกวัด และแยกสัญญาณที่ทำให้เป็นมาตรฐานสำหรับความยาวคลื่นแต่ละช่วงสัญญาณเหล่านี้ผันผวนตามเวลาเนื่องจากปริมาณของเลือดแดงที่มีอยู่เพิ่มขึ้น (ตามตัวอักษร) กับการเต้นของหัวใจแต่ละครั้งโดยการลบแสงที่ส่องผ่านต่ำสุดออกจากแสงที่ส่องผ่านในแต่ละความยาวคลื่น ผลกระทบของเนื้อเยื่ออื่นๆ จะได้รับการแก้ไข สร้างสัญญาณที่ต่อเนื่องกันสำหรับเลือดแดงแบบพัลซาไทล์ จากนั้นโปรเซสเซอร์จะคำนวณอัตราส่วนของการวัดแสงสีแดงต่อการวัดแสงอินฟราเรด (ซึ่งแสดงถึงอัตราส่วนของเฮโมโกลบินที่เติมออกซิเจนต่อเฮโมโกลบินที่เติมออกซิเจน) และอัตราส่วนนี้จะถูกแปลงเป็น SpO₂โดยโปรเซสเซอร์ผ่านตารางค้นหาตามกฎของเบียร์–แลมเบิร์ตการแยกสัญญาณยังใช้เพื่อวัตถุประสงค์อื่น: รูปคลื่น plethysmograph (“pleth wave”) ที่เป็นตัวแทนของสัญญาณ pulsatile มักจะแสดงขึ้นเพื่อบ่งชี้ภาพของพัลส์ตลอดจนคุณภาพของสัญญาณ และอัตราส่วนตัวเลขระหว่างการดูดกลืนแสงแบบพัลซาไทล์และเบสไลน์ (“perfusion) ดัชนี") สามารถใช้เพื่อประเมินการกระจาย